นิทรรศการออนไลน์ ภาพวาดวิถีชีวิตช่วงวิกฤตไวรัสโควิด 19
“ไร้หนทางที่จะเดินหน้าหรือถอยกลับแค่มีชีวิตปัจจุบันยังยาก”
เมื่อ “ชีวิตเหลือแค่เพียงเรื่องเล่าในภาพวาด” การเขียนภาพชีวิตแรงงานข้ามชาติไม่ใช่การถ่ายทอดรูปร่าง รูปทรง สีสันในจารีตของงานศิลปะ แต่คือประสบการณ์ทางความรู้สึกถึงตนเองในการเข้าไปในตัวตนของผู้คนที่พบเห็น ภาพวาดที่ออกมาจึงไม่ใช่ภาพของแรงงานข้ามชาติชาวเมียนมาแต่อย่างใดแต่คือภาพของตัวผู้วาดที่กลายเป็นแรงงานข้ามชาติเสียเอง นักวาดภาพเป็นแรงงานของการอพยพที่ไร้น้ำตาและพบว่าขณะวาดภาพนั้น “ตนเองก็คือแรงงานข้ามชาติในบ้านตัวเอง” เพราะเราได้รับผลของภาวะการณ์การกลายเป็นคนอื่นในแดนตนจากมาตรการของรัฐด้วยเช่นกัน
งานภาคสนามในการสังเกตผู้คนที่รัฐเรียกว่า “แรงงานข้ามชาติ” เราไม่สามารถวาดรูปในพื้นที่ได้เลย เพราะมันมีความซับซ้อนมากกว่าเป็นวัตถุในการวาดในขณะนั้น เรื่องราวต่างๆ จริงมากกว่าที่เป็น ดังนั้นจึงกลับมาทบทวนว่ารูปวาดนั้นควรจะเป็นเรื่องเล่าแบบนิทานมากกว่าเป็นเรื่องจริง เพราะว่าเรื่องจริงมันจริงแท้เกินกว่าเราจะทนได้ และเพราะว่าความสามารถของเรื่องเล่าแบบนิทานจะเปิดเผยความจริงที่ซ่อนอยู่อย่างแนบเนียนได้ เป็นเรื่องเล่าที่ปลอบใจได้ชั่วขณะหนึ่ง
เชิญรับชมได้ที่ https://www.facebook.com/media/set/?vanity=Mekong.Museum.MFU&set=a.5004142246325133
